af

მეტყველების ნაწილი: წინდებული
(მიც.) -დან; -გან
ეტიმოლოგია
[← პროტო-გერმანიკ. *aba; ძვ. ინგლ. of (თანამედრ. ინგლ. of, off); ძვ. ფრიზ. of, af; ძვ. საქს. af; ჰოლ. af ზმნზ.; ძვ. ზემ.-გერმ. ab, aba (თანამედრ. გერმ. ab); ისლ. af ← ინდო-ევროპ. *apo-; სანსკრ. ápa „-დან, -გან“; ავესტ. apa „შორს, -დან“; ძვ. ბერძ. ἀπό „-დან, -გან“; ლათ. ab „-დან, -გან“]
კონკორდანსი
af - მათ. V, 18; V, 29; V, 30; V, 42; VI, 13; VII, 16; VIII, 1; IX, 15 და ა.შ. abu = af + -u (იხ. -u ნაწილ.) - იოან. XVIII, 34