twalif

[← პროტო-გერმანიკ. *twalifa ← *twa რიცხვ. სახ. „ორი“ + *-lifa, *-liba, (← *līban ზმნ. „დარჩენა“); სიტყვასიტყვით: „ორი (დარჩენილი) ათის შემდეგ“ (იხ. აგრ. ainlif რიცხვ. სახ.); ძვ. ინგლ. twelf (თანამედრ. ინგლ. twelve); ძვ. ფრიზ. twelef, twelf, twilif; ძვ. საქს. twelif; ჰოლ. twaalf; ძვ. ზემ.-გერმ. zwelif (თანამედრ. გერმ. zwölf); ისლ. tólf; შვედ. tolv]

twalib, twalif - სახელ., ბრალდ. - მათ. X, 1; XI, 1; მარკ. III, 14; V, 25; VI, 7; VIII, 19; IX, 35; X, 32 და ა.შ.
twalibe - ნათ., მამრ., საშ. - მარკ. V, 42; XIV, 10; XIV, 43; ლუკ. VIII, 42; იოან. VI, 71
twalibim - მიც., მამრ. - მარკ. IV, 10; XI, 11; იოან. VI, 67