ju

[← პროტო-გერმანიკ. *ju; ძვ. ინგლ. ȝéo, ȝío, íu „ძველად, წინათ, ადრე“; ძვ. საქს. ju „უკვე“; ძვ. ზემ.-გერმ. jū „უკვე“ ← ინდო-ევროპ. *i- (ნაცვალსახელური ფუძე); ძვ. პრუს. iau „უკვე“; ლიტვ. jaũ „უკვე“; ძვ. სლავ. оу „უკვე“, აგრ. оуже (რუს. уже „უკვე“]

ju - მათ. V, 28; მარკ. VIII, 2; IX, 13; ლუკ. II, 15; III, 9; VI, 24; XIV, 17; XV, 19 და ა.შ.